امکان سنجی نواحی مستعد کشت پسته در شهرستان دامغان با استفاده از رهیافت ویکور

پسته با ارزش اقتصادی بسیار بالا نقش ویژه­ای در صادرات غیر نفتی ایران دارد و شناسایی مناطق مستعد کشت آن در سطح کشور، زمینه را برای برنامه­ریزی­های لازم در مورد آن فراهم خواهد کرد. از آنجایی­که هر یک از محصولات کشاورزی، شرایط اقلیمی و محیطی خاصی را می­طلبد، لذا کارشناسان، توجه ویژه­ای به آمایش سرزمین داشته و بر پایه مدل­های اکولوژیکی- سرزمینی، منابع زمین را با روش­های مناسب؛ شناسایی، ارزیابی و به منظور اهداف خاصی، قابلیت­سنجی می­نمایند. هدف از این تحقیق، شناسایی پتانسیل توان اکولوژیکی مناطق کشت پسته در شهرستان دامغان می­باشد که در این راستا، با در نظر گرفتن نیازهای اکولوژیک پسته، شاخص­های  توپوگرافی (ارتفاع، شیب)، زمین­شناسی، بارش، رطوبت نسبی و دما، تهیه و مورد استفاده و تحلیل قرار گرفته است و سپس با استفاده از روش­های تصمیم­گیری چند معیاره (mcdm) مبتنی بر روش ویکور و به کمک محیط نرم­افزاری arcgis مدل­سازی و تحلیل فضایی اطلاعات صورت گرفته و بر اساس آن اراضی شهرستان دامغان از نظر قابلیت کشت پسته، ارزیابی و طبقه­بندی شده است. نتایج تحقیق نشان دهنده کارایی روش ویکور در سنجش قابلیت اراضی برای کشت پسته بوده و بر اساس آن شهرستان دامغان به پنج بخش بسیار مناسب، مناسب، متوسط، ضعیف و نامناسب تقسیم شده است. اراضی بسیار مناسب و مناسب، بر روی هم 96/68 درصد و اراضی متوسط، 76/21 درصد که بر روی هم، این اراضی، عمدتاً در دهستان­های قهاب رستاق، قهاب صرصر، حومه و دامنکوه قرار دارند و اراضی ضعیف و نامناسب، 24/9 درصد از مساحت شهرستان را به خود اختصاص داده است که عمدتاً در دهستان­های رودبار، تویه دروار و نوارهای بسیار باریکی از دهستان­های دامنکوه و حومه را به خود اختصاص داده است.